We zijn vroeg vertrokken omdat mijn moeder eerder wil aankomen dan haar oudere zus. Als stootkussen zit ik in het midden tussen mijn ruziënde zussen. De hele reis probeer ik kalm te blijven, terwijl ik via het dakraam bomen tel en de wolken onthou die gezichten lijken te vormen.
Na 2.5 uur, eindelijk de afslag Borne, de snelweg af, linksom over het viaduct en dan aftellen.
Opa opent de deur, ik kijk om me heen en probeer zijn doordringende blik te ontwijken. Vanuit de keuken dendert oma schreeuwend op ons af.
'Tortelduifjes, scheetjes, hartendiefjes, kroketjes.'
Mijn opa staat onbewogen, en geeft mij onverwachts een lichte stomp in mijn zij.
Altijd hetzelfde ritueel. Mijn zussen die onder begeleiding van mijn moeder werkstukken aan mijn oma voorleggen.
De één heeft een 8 voor haar werkstuk over de Romeinen, de ander een 9 voor de Grieken. Rijk geïllustreerde werkstukken, met perfecte handschriften en met Pritt stift ingeplakte zwart-witplaatjes die mijn zussen onder strenge begeleiding van mijn moeder uit boeken in de bibliotheek via het kopieerapparaat hebben verkregen.
Ik heb geen werkstuk; ik ben 5 jaar oud.
Mijn oma opent haar portemonnee, de knip maakt een dof geluid, mijn zussen kijken trots als ze een rijksdaalder ontvangen.
Op de donker bruine salontafel, bedekt met een met kant geborduurd kleed, zet mijn oma koffie en krakelingen neer. Ik krijg een pak papier en wat potloden. Ik teken de wolken die gezichten vormden via het dakraam.
Mijn moeder presenteert een boek met foto's van onze vakantie naar Egypte, mijn vader zit naast mijn opa. Hij vertelt -zonder te kijken of opa luistert- een verhaal over een recente auto reparatie.
'Het moet net zijn gebeurd toen we de grens met België passeerde, alhoewel het wegdek daar veel slechter is trilde de auto buitengewoon, toen ik de auto eenmaal de vluchtstrook op had gekregen ontdekte ik dat één van de hydraulische veerelementen, ook wel bekend als de hydropneumatische veerpoot, was begonnen te lekken.
Na het verwijderen van het veerelement en het zorgvuldig ontluchten van het hydraulische systeem, plaatste ik de gereviseerde veerpoot terug.'
Ik zie dat opa zijn best doet, hij stelt wat vervolgvragen. Opa interesseert zich niet voor autos, hij heeft geen auto.
De bel gaat. Mijn tante, ik hoor haar harde stem vanuit de hal. Haar drie dochters komen binnen, rib fluwelen broeken, strikken in het haar, blousjes met franje. Opnieuw werkstukken; nog virtuozer en niet over doorgezaagde thema's als de Grieken, maar over het stroomgebied tussen de Eufraat en de Tigris - het vroegere Mesopotamië -.
Het kost me moeite me te concentreren op het tekenen, iedereen praat nu hard.
Mijn moeder legt haar hand op mijn hoofd.
'Waarom ga je niet even met opa in de andere kamer spelen?'
Ik laat mijn wolken, sta op, en loop achter mijn opa naar de eetkamer.
Opa zet mij op een stoel voor de geluidsinstallatie. Thuis hebben we er ook zo een. Hoe vaak heb ik niet met de knopjes gespeeld en een golfbeweging uitgebeeld met de toonregelaarschuifjes.
Hij pakt een plaat, laat de naald hard landen en lacht.
Thelonious Monk - Little Rootie Tootie
Hij trekt me uit de stoel, en hoewel opa door de oorlog een kapot been overhield dat altijd bedekt is met een steunkous, beweegt hij soepel op de muziek. Ik heb nog nooit eerder gedanst. Ik gil het uit, hoge gelukzalige piepgeluiden. Opa draait de stereo harder. Met zijn grote krachtige handen zwiert hij mij aan mijn armen door de lucht.
Dan ineens de krassende stem van mijn oma,
'Albert, zet die verschrikkelijke muziek uit, of gebruik op zijn minst een koptelefoon, je ruïneert de hele bijeenkomst!'
Mijn opa laat me rustig landen en schakelt traag de stereotoren uit; het wordt oorverdovend stil. Ik kijk naar hem. hij heeft glinsterende pretogen. Hij gaat zitten, pakt een immense koptelefoon en zet die op mijn hoofd. Ik denk dat we gaan vliegen, dat ik piloot mag zijn en samen met hem op zoek ga naar wolken.
Opa pakt een nieuwe plaat
Mozart piano concerto no 23 in A major (K 488), deel II
